Książka jest próbą ogólniejszej interpretacji dziejów kultury greckiej zgodnie z regułami teorii mediów, skonstruowania lokalnych modeli dynamiki kulturowej powstających pod wpływem środków komunikacji, w tym szczególnie praktyk piśmiennych.
Praktyki piśmienne Greków są w ujęciu autora matrycą pamięci kulturowej dla całej kultury europejskiej – jest to inny sposób sformułowania powszechnie znanego i wciąż dość powszechnie podzielanego poglądu, według którego kultura Zachodu w dużej mierze wywodzi swój byt z antyku.
Publikacja adresowana głównie do studentów i wykładowców akademickich kulturoznawstwa i etnologii, komunikacji społecznej, historii, filologii klasycznej oraz innych kierunków humanistycznych.
Wstęp. O piśmie mowa, o mowie pismo 7 Rozdział I – Sofiści i inni, czyli eksperymentowanie z zapisem. Od Archilocha do Kalliasa 19 Problem początku. Jak myśleć o genezie praktyk piśmiennych 19 Dać wam to na piśmie? Najstarsi lirycy i presokratycy 48 Dekontekstualizacja przekazu. Sofiści 69 Ciało literą się stało. Kallias 87 Rozdział II – Logografowie. Alkidamas – starożytny McLuhan. O regułach praktyk retorycznych. Jeszcze raz o Platonie. Arystoteles a pismo 97 Obcość pisma 97 Kilka uwag o dziejopisarstwie greckim 106 Starożytny McLuhan – przypadek Alkidamasa 118 Retoryka – regulowanie mowy. Słowo o stenografii 135 Przyczynek do Platona. Grafocentryzm i fonocentryzm w Kratylosie 179 Stagiryta pisze i mówi – zagłuszanie głosu w Poetyce 194 Wejście do biblioteki 216 Rozdział III – Oko za ucho – o piśmienności hellenistycznej. Narodziny literatury Zachodu w Aleksandrii 236 Praktyki piśmienne i tekstowe – carmen figuratum, technopaegnia, poetyka Kallimacha 237 Praktyki interpretacyjne – działalność filologów aleksandryjskich 262 Rozwój gramatyki – zaawansowane formy refleksji tekstocentrycznej 290 Zakończenie. „Tak wiele trzeba zrobić…” 319 Bibliografia 331 Indeks nazwisk 344