Oralność i mnemonika
To "komunikacyjna" opowieść o funkcjonowaniu styku oralności i kultury piśmiennej w czasach saskich. Zastosowanie aparatury teoretycznej, jakiej dostarczają prace Waltera J. Onga, Erica A. Havelocka, Frances A. Yates, Edwarda T. Halla i in. pozwoliło w zjawisku "cofnięcia się" druku na korzyść obiegu rękopiśmiennego dostrzec element szerszego procesu – kontrnatarcia świata sztuki pamięci i sprzęgniętej z nią oralności, będącego odpowiedzią na sukcesy rozprzestrzeniającego się analitycznego świata pisma. Omówiony został zarówno pewien model całościowy – który zwykliśmy określać mianem "wieku rękopisów" – jak i strategie artystycznego komunikowania, na przykład późnobarokowe "gadające" obrazy, proksemiczny wymiar staropolskiej pompae funebris, dominacja fabuły epizodycznej w ówczesnym dramacie, zwyczaj przekazywania sobie gotowych treściowo-wersyfikacyjnych "prefabrykatów" przez kolejne pokolenia ówczesnych poetów czy też posługiwania się przez nich ikonograficznymi wzorcami pamięci.
Wstęp 7
Część pierwsza. Oralizacja sztuk plastycznych 27
Uwagi wstępne 29
Rozdział I: „Gadające obrazy” 35
Rozdział II: Czyśćcowa loteria 52
Rozdział III: Proksemika zaświatów 66
Część druga. Teatr – oralność a wzorce klasyczne 89
Uwagi wstępne 91
Rozdział I: Kresowy teatr wyobraźni 97
Rozdział II: „Gotyckie” tragedie duchowne 117
Rozdział III: Klasycyzm w Podhorcach 164
Część trzecia. Literatura wobec tradycji oratury 205
Uwagi wstępne 207
Rozdział I: Psalm jako formuła pamięci 212
Rozdział II: Ikonograficzne wzorce pamięci 262
Aneks. Prowincjonalne rokoko 281
Uwagi wstępne 283
Rozdział I: Wdzięk i agonistyczność 287
Rozdział II: „Zapisywanie” folkloru 303
Zakończenie 312
Indeks osób 317