Dziennikarze o sztuce czyli opowieści medialnie nielogiczne
Dlaczego nazwisko Jerzego Nowosielskiego znalazło się w większości mediów dopiero wtedy, gdy złodzieje ukradli kilka obrazów jego autorstwa? Jakich zasad przestrzegają lub muszą przestrzegać
dziennikarze piszący o kulturze? I co z tego wynika dla nas odbiorców?
Na przykładzie twórczości trzech wybitnych twórców sztuki nowoczesnej
Malewicza, Mondriana i
Strzemińskiego, autorka pokazuje przepaść między tym, co w ich malarstwie jest istotne dla ekspertów, a na co zwracają w swoich artykułach dziennikarze. Gdyby wierzyć tym ostatnim, nie ma właściwie żadnego uzasadnienia dla faktu, że obrazy wspomnianych artystów znajdują się w światowej sławy muzeach.
Książka mieści się w tym nurcie współczesnych badań, które wskazują na upadek informacyjnej i edukacyjnej roli mediów masowych. W tym świecie dziennikarze muszą podporządkować się zasadom logiki mediów, które wynikają ze „słupków oglądalności”.
Wstęp 7
1. Malarstwo zrywa z tradycją i zdobywa autonomię 17
2. Malewicz, Mondrian, Strzemiński w historii i teorii sztuki 27
2.1. Granice autonomi malarskiej – czy formy czystego malarstwa mogą cokolwiek symbolizować? 28
2.2. Sztuka dedykowana masom 40
2.3. Śmierć malarstwa – zwycięstwo słowa nad obrazem? 43
2.4. Gdzie się podziały „niezmienniki estetyczne”? 48
3. Kultura elitarna, masowa, popularna – analizy i interpretacje 51
4. Malewicz, Mondrian, Strzemiński w mediach 65
4.1. Malewicz – szaleniec i wizjoner, którego „Polska nie chciała” 69
4.2. Mondrian – odludek i autor wzorów dla sukienek YSL 81
4.3. Strzemiński – zniszczony przez komunizm, skonfliktowany z żoną 92
5. Kultura w mediach masowych – mity, cliché i banały 109
5.1. Ulotna aura luksusu 117
5.2. Mit chorego geniusza 118
5.3. Mit mesjanistyczno-martyrologiczny 119
Bibliografia 129