Sporne postaci polskiej krytyki feministycznej po 1989 roku

Sporne postaci polskiej krytyki feministycznej po 1989 roku

W niniejszej książce autorzy mieli zamiar pokazać, jak bardzo polska krytyka feministyczna jest „uparcie wielowątkowa, wątpiąca, mająca świadomość umowności i zmienności swoich politycznych celów. Pełna pasji, zaskakująca i nieprzewidywalna, bogata intelektualnie. Niemęcząca (czytelniczek i czytelników) i nieumęczająca (literatury), porzucająca stereotypy, niedzieląca świata na kobiety i mężczyzn, burząca granice i niezasłaniająca się jedyną prawdą czyjegoś osobistego doświadczenia jako alibi”. [...] Mamy nadzieję, że Czytelniczki i Czytelnicy tej książki odnajdą w zebranych tu głosach właśnie taki złożony obraz polskiej krytyki feministycznej, która nie wyczerpała swoich możliwości i która wciąż chce się spierać i dyskutować o tym, co jest nam bliskie – o literaturze i jej bohaterach oraz bohaterkach.
Monika Świerkosz

Tom pod redakcją Moniki Świerkosz jest w pełni udaną próbą podsumowania dwudziestu lat rozwoju polskiej krytyki feministycznej i badań genderowych. Książka zawiera lektury krytyczne i osobiste, zgodnie z zapowiedzią „sporne”, to znaczy konkurencyjne wobec przeszłości i poszukujące miejsca dla twórczości wielu autorów i przede wszystkim autorek, które nie doczekały się dostatecznie dociekliwych analiz wykorzystujących nowoczesną metodologię feministyczną. Zastosowane procedury naukowe są wielowątkowe, heterogeniczne i przydatne w całościowej refleksji współczesnego literaturoznawstwa. W szkicach pojawiają się różne punkty widzenia, a perspektywa badawcza łączy się z problematyką konfliktów kulturowych i społeczno-politycznych.
prof. Monika Rudaś-Grodzka