Księżyc w nauce XVII wieku

Księżyc w nauce XVII wieku

Księżyc w nauce XVII wieku przedstawia historię badań, które doprowadziły do ukształtowania się współczesnego obrazu Srebrnego Globu — bryły obiegającej Ziemię po orbicie keplerowskiej i wirującej wokół własnej osi. Książka rozpoczyna się od przeglądu opinii o ruchu obrotowym Księżyca od starożytności po połowę siedemnastego stulecia; poznajemy poglądy takich myślicieli, jak Platon, Arystoteles, średniowieczni uczeni arabscy i łacińscy, Mikołaj Kopernik, William Gilbert, Johannes Kepler, Thomas Hobbes czy Kartezjusz.

Następnie autor rekonstruuje dzieje badań libracji Księżyca, zapoczątkowanych przez Galileusza i pierwszych selenografów, a rozwiniętych w pracach gdańskiego astronoma Jana Heweliusza; te ostatnie zaowocowały w 1654 r. pierwszą spójną teorią libracji. Wreszcie omówione zostaje rozwiązanie zagadki libracji Księżyca, podane około 1673 r. przez Izaaka Newtona. Autor prezentuje hipotezę Newtona na tle ówczesnych teorii ruchu Księżyca, argumentując, że to właśnie prace nad nią mogły uzmysłowić angielskiemu uczonemu znaczenie keplerowskiego prawa pól w mechanice nieba.