Związki chemiczne. Teoria podrywu

Związki chemiczne. Teoria podrywu

Każda cecha sąsiada zza ściany doprowadza Esther do szału: jego nonszalancka czapka, opinie na temat filmów i jedzenia, ale przede wszystkim to, że bez przerwy ją zagaduje. Esther jest przekonana, że nie mają ze sobą nic wspólnego. Niespodziewanie okazuje się jednak, że tych dwoje może sobie nawzajem pomóc: Jonathan ma umówić się na randkę z przyjaciółką Esther, aby ułatwić jej zakończenie pewnej toksycznej relacji, Esther zaś w zamian wspiera go w pisaniu scenariusza filmu science fiction…
Związki chemiczne to seria uroczych i otulających jak kocyk powieści romantycznych. Ich bohaterki, które zawodowo spełniają się w naukach ścisłych, próbują odnaleźć się w świecie skomplikowanych uczuć i romantycznych gestów.

— Dobrze się bawiłaś? — Górował nad nią wzrostem, trochę ją osaczając. Nie powinno jej się to podobać, ale było inaczej.
Zamiast się odsunąć, zrobiła krok do przodu. Nie mogła się powstrzymać. Jonathan emanował ciepłem i ładnie pachniał.
Jego zapach kojarzył się Esther z biblioteką w starym domu. Nie taką prawdziwą, w której unosiła się woń zakurzonego papieru.
Jonathan pachniał dokładnie tak, jak wyobrażała sobie zapach starych bibliotek w dzieciństwie. Pełnych sekretów i magii, jak szafa z Opowieści z Narnii. Miała ochotę zanurzyć twarz w jego zapachu. Wczołgać się do szafy i sprawdzić, jakie skrywała przygody.
— Tak. — W końcu odważyła się spojrzeć mu w oczy. Były jasne i zachęcające. Pełne obietnic. — Naprawdę dobrze.
— Sprawiasz wrażenie zaskoczonej.
— Bo jestem. Nie sądziłam, że będę się dobrze bawić na imprezie, na której nikogo nie będę znała.
— Znałaś m n i e.
— To prawda — przytaknęła, wciąż patrząc mu w oczy. — Ciebie znam. — Miał niesamowite rzęsy. Długie i gęste. Każda
kobieta sprzedałaby duszę za takie rzęsy.
— Wejdziesz do środka? — zapytał.
„Tak”. Pragnęła tego. Pragnęła j e g o. Każdy atom w jej ciele wibrował tym pragnieniem.
— A co jest w środku? — zapytała z udawaną nieśmiałością.
Grała na zwłokę. Szumiało jej w uszach, jakby miała głowę wypełnioną szampanem.
— Ja. — Jonathan nie udawał nieśmiałego. Wpatrywał się w jej usta.
[fragment]

Susannah Nix - mieszka w Teksasie z mężem oraz kotem o imieniu Mulder. W rzadkich przypadkach, kiedy akurat nie pisze, zajmuje się czytaniem, gotowaniem, robieniem na drutach, a także oglądaniem serialu Ted Lasso, co pozwala jej zażegnywać egzystencjalne niepokoje. Trenuje także podnoszenie ciężarów i potrafi wycisnąć tyle, ile waży Kapitan Ameryka.