Umrzeć na wiosnę

Umrzeć na wiosnę

Od czasów Blaszanego bębenka Güntera Grassa to bodaj najważniejsza niemiecka powieść o II wojnie światowej.



Wstrząsająca proza o absurdach wojny, bezwzględności losu i sile przyjaźni.

Historia dwóch chłopców, wcielonych pod koniec 1944 do Waffen SS. Walter rozpoczyna pracę kierowcy w jednostce zaopatrzeniowej, Friedrich zaś musi wyruszyć na front. Buntuje się i ucieka, ale zostaje pojmany i skazany na śmierć – i to właśnie Walter ma wykonać wyrok na przyjacielu. Co zrobi? Jakiego wyboru dokona? I czy będzie miał w ogóle wybór?

Wspaniały styl gwarantuje Rothmannowi miejsce pośród najwybitniejszych pisarzy niemieckich, a dar narracji czyni go najwrażliwszym z twórców jego pokolenia. W mistrzowski sposób potrafi bowiem obrazować myśli, gesty i dźwięki. – „Frankfurter Allgemeine Zeitung”

Ta książka po prostu musiała powstać, czytelnik od razu to czuje. Tę lukę trzeba było wypełnić: opowieścią i prawdą. – „Der Spiegel”

Nikt równie trafnie i dojmująco nie opisał najgłębszych kręgów piekła. Oszczędna dosadność, z jaką Rothmann opisuje horror wojny po prostu zapiera dech w piersiach. (…). W tej arcypowieści udało mu się coś niezwykłego: pisze o grzechach ojców z pozycji młodszego, powojennego pokolenia, ale bez cienia moralizowania. – „Badische Zeitung”

Poruszająca do głębi powieść, która imponuje prostotą i wymownością stylu. – WDR5



O autorze:

Ralf Rothmann (ur. w 1953 roku w Szlezwiku) – jeden z najwybitniejszych i najciekawszych współczesnych pisarzy niemieckich. Dorastał w Zagłębiu Ruhry. Po ukończeniu szkoły podstawowej imał się rozmaitych zawodów, był m.in. murarzem, drukarzem, pielęgniarzem i kucharzem. Od 1976 roku mieszka w Berlinie. W 1984 roku opublikował tomik wierszy Kratzer, za który w 1986 roku otrzymał Brandenburskie Stypendium Literackie. Jego pierwsza powieść, Stier, ukazała się w 1991 roku. Obecnie dorobek literacki Ralfa Rothmanna obejmuje kilkanaście powieści (w tym Młode światło, 2004, wyd. polskie 2008), a pisarz jest laureatem wielu nagród literackich, w tym tak prestiżowych, jak Nagrody im. Heinricha Bölla, Maxa Frischa oraz Hansa Fallady.