Serotonina

Serotonina

Florent-Claude Labrouste ma 46 lat, nie znosi swojego imienia i faszeruje się captorixem, lekiem antydepresyjnym wyzwalającym serotoninę, który ma trzy działania niepożądane: mdłości, utrata libido i impotencja. Jego podróż zaczyna się w Almerii, prowadzi przez Paryż i Normandię, gdzie rolnicy szykują się do ulicznej wojny. Francja idzie na dno, Unia Europejska idzie na dno, na dno idzie bezcelowe życie Florenta-Claude’a. Miłość to mrzonka. Seks – katastrofa. Nawet kultura, dzieła Prousta czy Manna, nie jest ostatnią deską ratunku. Florent-Claude odkrywa lubieżne fimiki porno, w których występuje jego nowa dziewczyna z Japonii, rzuca pracę i przeprowadza się do hotelu. Włóczy się po mieście, fiozofuje i wygłasza tyrady. Analizuje też swoje związki miłosne, zawsze naznaczone porażką. Spotyka się ze starym przyjacielem arystokratą, którego życie wydawało się idealne, ale już takie nie jest, bo żona zostawiła go i zabrała ze sobą dwie córki. I ten przyjaciel uczy go obsługiwać strzelbę…

Michel Houellebecq, jasno rozumujący nihilista, tworzy postać narratora pozbawionego korzeni, obsesyjnego i autodestrukcyjnego, który przygląda się swojemu życiu i otaczającemu go światu z opryskliwym humorem i rozdzierającą wrogością. Serotonina pokazuje, że nadal jest bezlitosnym kronikarzem dekadencji społeczeństwa zachodniego XXI wieku.

Pisarz, który bez jednego trudnego słówka potraf zmusić narcystycznego czytelnika, by przemyślał kliniczne studium narcyzmu, jest mędrcem. Podwójnym mędrcem ten, który potraf go przy tym rozśmieszyć. A potrójnym ten, który robi to bez krzty mizoginii. Ci, którzy oskarżają o nią Houellebecqa, powinni tę książkę czytać za karę.

Joanna Tokarska-Bakir, „Książki. Magazyn do czytania”

Autor „Serotoniny” potraf przełożyć tę mieszaninę zawiedzionych nadziei, najprostszych przyjemności, instynktownej inteligencji i niepoprawnej naiwności, jaką większość z nas, nie wykluczając jego samego, międli w sobie, nie wiedząc o tym albo nie ośmielając się wiedzieć.

Catherine Millet, „Le Monde”



MICHEL HOUELLEBECQ (ur. 1958) – autor esejów, kilku tomów wierszy, a przede wszystkim powieści będących radykalną krytyką współczesnej cywilizacji. Pierwsza z nich, Poszerzenie pola walki (1994; W.A.B. 2006), przyniosła pisarzowi rozgłos i doczekała się ekranizacji. Druga, Cząstki elementarne (1998; W.A.B. 2003), została uznana we Francji za najlepszą książkę roku, a cztery lata później zdobyła prestiżową IMPAC Dublin Literary Award. Na podstawie Cząstek elementarnych w 2006 roku powstał film w reżyserii Oskara Roehlera. Filmową wersję Możliwości wyspy (2005; W.A.B. 2006) reżyserował sam pisarz. Nakładem W.A.B. ukazały się ponadto Platforma (2001, W.A.B. 2004) oraz esej H.P. Lovecraft. Przeciw światu, przeciw życiu (1991; W.A.B. 2007). W 2011 roku została wydana Mapa i terytorium (W.A.B. 2011), która otrzymała Nagrodę Goncourtów, najważniejsze wyróżnienie literackie we Francji, i trafia na „Listę Goncourtów: polski wybór”. Houellebecq zagrał samego siebie w Porwaniu Michela Houellebecqa (2014) w reżyserii Guillaume’a Nicloux, filmie inspirowanym tajemniczym zaginięciem autora w czasie trasy promocyjnej Mapy i terytorium. W 2015 roku W.A.B. wydało jego głośną powieść Uległość (2015), której premiera zbiegła się w czasie z zamachami na redakcję „Charlie Hebdo” w Paryżu. Serotonina (2019) to najnowsza powieść autora. Tuż przed jej premierą pisarz został odznaczony Legią Honorową.