Puste kartki

Puste kartki

„Puste kartki” to powieść Lilki Krajzel, która – tak jak obecnie jej bohaterki i adresatki – miała piętnaście lat, kiedy przeżywała swoją pierwszą miłość i przyjaźnie, pierwsze wielkie marzenia i tęsknoty. Z tym niezapomnianym doświadczeniem autorka podsuwa swoim czytelniczkom odpowiedź na pytania: Jak radzić sobie w relacjach z ludźmi?, Co wybierać?, Co dostrzegać?, Jak się zachować w rozmaitych sytuacjach codzienności?

Ta psychologiczna, sensacyjna, magiczna powieść rozumie dylematy wrażliwości dorastającej w skomplikowanej rzeczywistości XXI wieku. Nie tylko młodemu człowiekowi zrozumienie jest potrzebne najbardziej na świecie. Literatura może być niebagatelnym wsparciem – przekonajcie się sami!

Powieść Liki Krajzel błyskawicznie uświadamia, że oto ja - nastoletnia dziewczynka - czytam nie o kimś, ale "o sobie".
Teresa Kochanowska

"Puste kartki" uwrażliwiają na inność - w co najmniej dwojakim rozumieniu tego słowa. Wtajemniczają w samopoczucie ludzi młodych obdarzonych głęboką namiętnością, jak i dotkniętych chorobą.
Sabina Tamarak

Ta powieść wyraża świat wewnętrzny nastolatków językiem nieskalanym, drażniąco modnymi dziś w literaturze i w życiu, wulgaryzmami. Okazuje się, że rzeczywistość nastolatków nie tylko może być, ale i jest piękna.
Antoni Lędyk

Powieść Krajzel na szczęście nie jest utrzymana w konwencji literatury fantasy, na której punkcie współczesność niebezpiecznie oszalała. Jeśli piętnastoletnim czytelniczkom brakuje spowiednika, znajdą zrozumienie nie tylko u pierwszoplanowej bohaterki "Pustych kartek". Czego więcej trzeba?
Felicja Zasada

"Puste kartki" to powieść o przeczuciach własnego powołania. Przeżycia młodziutkiej bohaterki pokazują proces i mechanizm twórczego odbioru rzeczywistości. Lektura rodzi lub pogłębia emocjonalny związek czytelnika z wartościową literaturą. Uczula na subiektywne postrzegania świata, prezentuje jego swoiste odmiany, oswaja z trudnym poczuciem samotności. Wspomaga rodziców w porozumieniu się ze swoimi dziećmi dojrzewającymi do dorosłości. Ta proza ma zatem przede wszystkim walory edukacyjne i wychowawcze.
Jerzy Margula