Nauki pomocnicze historii

Nauki pomocnicze historii

Mija niespełna 20 lat od ukazania się poprzedniego wydania podręcznika. Autor zwlekał z nowym wydaniem, mniemając, że kolejne pokolenie uczonych winno dostarczyć nową wersję wiedzy w zakresie nauk pomocniczych historii. Tak się nie stało, bo i kształt metodologiczny, i zadania tej warstwy nauki historycznej nie uległy zasadniczym przewartościowaniom. Nadal skutecznie służą budowie krytycznego warsztatu historyka, nadal dostarczają kryteriów prawdziwości informacji zawartych w źródle, nadal ułatwiają zrozumienie kontekstu historycznego lub, jak kto woli, kultury codziennego życia w przeszłości. Innymi słowy, meandry przemian metodologicznych historiografii, ożywiających ją w ostatnich dziesięcioleciach wykazały, że nie ma dobrych badań historycznych bez dobrej znajomości nauk pomocniczych historii. Oto przyczyny, które tworzyły przesłanki decyzji o nowym wydaniu podręcznika.

Dzieło reprezentuje wysoki poziom pod względem merytorycznym jak i metodologicznym. Jego wartość polega m.in. na tym, że w jednym tomie zebrano wszystko, co najniezbędniejsze dla nauk pomocniczych historii. Zawartość wypracowana w poprzednich wydaniach nie została pomniejszona lub odrzucona. Wprowadzono nieodzowne korekty, nowe osiągnięcia tam, gdzie to wydawało się wskazane, zaktualizowano informację bibliograficzną. Nie pomniejszono stanu posiadania, skoro zainteresowanie podręcznikiem przez dwa dziesięciolecia nie malało, przeciwnie, stawał się książką niezbędną.

Dziś być może rola jego będzie rosła, jak można się spodziewać, obserwując nowe programy szkolne i nowe podręczniki. Doceniły one rolę źródła historycznego w nauczaniu i tym samym nauczyciel będzie musiał coraz rzetelniej korzystać z warsztatu historycznego.

Książka przeznaczona jest dla historyków, studentów historii, bibliotekoznawstwa, archiwistyki, historii sztuki oraz nauczycieli akademickich.