Mnemozyne i córki. Pamięć w literaturze polskiej drugiej połowy XVIII wieku

Mnemozyne i córki. Pamięć w literaturze polskiej drugiej połowy XVIII wieku

„Książka Mnemozyne i córki jest pierwszą syntetyczną i przekrojową, cenną próbą spojrzenia na literaturę polskiego oświecenia stanisławowskiego poprzez kategorie badawcze proponowane w nurcie humanistyki skupionej na zagadnieniach pamięci. […] Opracowanie przez Profesor Teresę Kostkiewiczową obrazów przeszłości indywidualnej i zbiorowej w polskiej literaturze osiemnastowiecznej w ich związkach ze zjawiskami, które można uchwycić dzięki inspiracjom i rozpoznaniom humanistyki zainteresowanej pamięcią, jest niewątpliwie pozycją wartą popularyzacji nie tylko w środowiskach literaturoznawców i studentów polonistyki. Przynosi bowiem wzór i szansę aktualizacji upowszechnionych przez edukację szkolną ujęć tradycji literackiej okresu stanisławowskiego, nowego określenia jej znaczenia dla późnego oświecenia, już porozbiorowego, i dla narodzin romantycznej antropologii – słowem to lektura także dla nauczycieli i wszystkich myślących nad źródłami i kształtem tożsamości własnej, indywidualnej oraz zbiorowej Polaków oraz Europejczyków dobrze osadzonych we wspólnej kulturze europejskiej: mitologii antycznej, wyobrażeniach biblijnych, doświadczeniach historycznych i formach i ekspresji”.
Z recenzji prof. dr hab. Barbary Judkowiak