Gondolierka. La sonata di ferro.

Gondolierka. La sonata di ferro.

Nie jest trudno Wenecję zobaczyć, ale żeby ją zrozumieć, trzeba doskonałego przewodnika.

Wenecja jest jednym z miast, które powinno się odwiedzić chociaż raz w życiu. I w którym nie sposób się nie zgubić. Przy pierwszym kontakcie szokuje tłumami i zaduchem. Ale to tylko jedna z jej twarzy. Drugą, tę znaną nielicznym, pokazuje nam Fabiola Faliero. Wenecjanka od pokoleń, dziedziczka znanego rodu, zakochana w swoim mieście przewodniczka wycieczek. Dzięki niej magiczne labirynty wąskich uliczek staną się przyjazne, historia miasta zrozumiała, a zapach potraw niemal wyczuwalny. Ucichnie wrzawa, mosty opustoszeją, a kamienice, skąpane w mroku rozjaśnionym nielicznymi latarenkami, odzyskają swój czar. Wenecja stanie się miastem miłości.
Kanałami, przecinającymi całą wyspę, dotrzemy aż do stoczni Squero di San Trovaso, należącej od stuleci do rodziny Faliero. Czy to miejsce odpowiednie dla młodej dziewczyny? Najlepsze! Zwłaszcza, jeśli ta chce zostać pierwszą w dziejach gondolierką. To odważne marzenie w mieście, w którym zwyczaje są święte.
Buon viaggio!

Przeszłam przez niewielki kamienny most i kilka kroków dalej znalazłam się na skrzyżowaniu uliczek. Chwilę później przemierzałam dziarskim krokiem szeroką, cichą uliczkę, po której obu stronach piętrzyły się jedynie budynki mieszkalne. Mijałam domy, których okna zdobiły drewniane okiennice – nierzadko zamknięte. Na elewacjach dostrzegłam odpadający tynk, wysmarowane sprejem graffiti, a także tabliczkę z nazwą uliczki, która, niegdyś śnieżnobiała z czarnym napisem, teraz była w opłakanym stanie. Na horyzoncie pojawił się kolejny kamienny most. Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc, że ścieżka po drugiej jego stronie jest całkowicie opustoszała. Taką Wenecję kochałam. Pustą, swojską, z cieniem dawnych lat.
Wraz ze mną przechadzały się po niej duchy przeszłości.