Wypieranie siebie w fikcji

Wypieranie siebie w fikcji

Dwie wojny światowe, powstanie dyktatur i totalitaryzmu, Holocaust, Hiroszima i zimna wojna głęboko wpłynęły na pojęcie tożsamości w drugiej połowie XX wieku. Książka ta wykorzystuje trylogię Agoty Kristov i "Korektę" Thomasa Bernharda jako przypadki paradygmatyczne do zbadania literackich przedstawień fizycznego i egzystencjalnego wysiedlenia. Bliższe spojrzenie na biografie tych dwóch autorów rzuca światło na ich różne doświadczenia jako istot przesiedlonych. Ich bohaterowie, zagubieni w fikcyjnym świecie, w którym nie szanuje się żadnych odniesień przestrzennych czy czasowych, również piszą, by się uspokoić. Język ujawnia jednak swoją niezdolność do uchwycenia jakiejkolwiek prawdziwej wersji ja. Obie prace łączą w sobie autobiografię i fikcję, by zakwestionować pojęcie prawdy. Analiza ta powinna być szczególnie przydatna dla uczonych pragnących zbadać związek między tymi dwoma autorami, który do tej pory był w dużej mierze ignorowany przez uczonych, lub ogólnie dla wszystkich zainteresowanych tematem wygnania i jego literackim przedstawieniem.