Europejskie konflikty dyplomatyczne Wiek XIX

Europejskie konflikty dyplomatyczne Wiek XIX

Autor prezentuje nowe, krytyczne spojrzenie na europejskie konflikty dyplomatyczne epoki porozbiorowej, na sposoby odzyskania niepodległości, bowiem jednostki poddane presji reżimów mocarstw uczestniczących w rozbiorach Polski mogły się pogubić, ale naród jako całość – nigdy. Mimo tak licznych głosów publicystów i historyków, że Napoleon mamił i oszukiwał Polaków, ci stali się – jak wyznała dyskretnie Mme de Stael – „jedynym narodem, który walczył do końca u boku Napoleona w nadziei na odzyskanie niepodległości”.

Mniej natomiast znamy polskie starania na polu dyplomacji. Mimo braku odpowiednich struktur organizacyjnych i popełnionych potknięć, powstanie listopadowe ocaliło Belgię przed zbrojną interwencją Rosji, co już dawno skonstatował belgijski historyk F. de Lannoy, zaś dyplomaci Rządu Narodowego uratowali także Belgię w 1831 przed wojną domową. Kongres wiedeński (1814-1815) stał się faktycznie – jak napisał Maurycy Mochnacki – gwałtem na Polsce dokonanym, czwartym jej rozbiorem, to z drugiej strony należy pamiętać, że wolna europejska opinia liberalna nigdy nie aprobowala gwałtu dokonanego na Polsce.

Znakomity wyraz tym poglądom dawała prasa belgijska: „Traktat wiedeński nie jest zobowiązujący dla narodów zniewolonych i w żaden sposób nie wiąże on uciemieżonego i prześladowanego narodu polskiego (...) postępowanie carów rossyjskich wobec Polski przed i po powstaniu 29 listopada 1830 de iure i de facto anulowały traktat wiedeński z 1815 roku” („Courrier Belge”, nr 195 z 13 lipca 1832). „Naród, nawet siłą zniewolony przez sąsiedni naród – dowodził książę Adam Jerzy Czartoryski – jako członek odrębny wielkiej społeczności rodu ludzkiego, nie traci prawa do niezależności i do istnienia osobnego, nawet gdy jest trzymany w niewoli przez inny naród”. Cały sens działań narodu polskiego w XIX wieku polegał na dyplomatycznym i zbrojnym zakwestionowaniu rozstrzygnięć traktatu wiedeńskiego, który utrwalał podział Polski.