Wespazjan

Wespazjan

To historia sukcesu, jak wyraźnie zaznacza średniowieczna tradycja mówiąc o „szlachetnym cesarzu”. W wydanej w 1483 roku powieści (w języku francuskim, hiszpańskim i portugalskim) Wespazjan cierpi na trąd, a święta Weronika leczy go swoją chustą, cesarz następnie zdobywa Jerozolimę, mszcząc się za Chrystusa każe Żydów i Piłata, aż w końcu nawraca całe Imperium na chrześcijaństwo.
Powodzenie Wespazjana, na tle upadku pierwszej dynastii cesarskiej w Rzymie jest przedmiotem pierwszych czterech rozdziałów tej książki. Można powiedzieć, że nowy senator Wespazjan kontynuował swoją karierę pod rządami cesarzy z dynastii julijsko-klaudyjskiej: Tiberiusem, Caius (Caligula – przyp. tłum.), Claudiusem i Neronem (14-68). Zebrane przez niego doświadczenie sprawiło, że stało się ono użyteczne w czasie upadku dynastii i dzięki temu uniknął on niebezpieczeństw. Przeżył zawirowania polityczne, jak i trudną kampanię w Brytanii (rozdział I-II), pojawił się w 67 roku jako dowódca wybrany przez Nerona, po to, by przywrócić Judeę w granice cesarstwa (rozdział III). Przybył tam, aby dowodzić trzema walczącymi wówczas legionami, a także by zawrzeć sojusz z namiestnikiem tak Syrii, jak i Egiptu, którzy mieli pięć legionów, w czasie kiedy cesarze 68-69 walczyli o przetrwanie (rozdz. IV.1). Sukces jego zależał od niego, od tego czy jest w stanie zmobilizować legiony, a także pojedyncze osoby zajmujące kluczowe stanowisko w wojsku oraz administracji cywilnej poprzez chłodną kalkulację, strach lub wykorzystując ambicję – po prostu korzystając z różnych elementów perswazji (rozdz. IV.2)...