Serbia w nowej przestrzeni ustrojowej

Serbia w nowej przestrzeni ustrojowej

Za główny cel badawczy rozważań zawartych w niniejszej książce autorka przyjęła omówienie współczesnego systemu politycznego Republiki Serbii, państwa bałkańskiego relatywnie „młodego” i „nowego”, wybierając za punkt odniesienia serbską ustawę zasadniczą z 2006 roku (która została przez autorkę przetłumaczona z języka serbskiego). Ciekawą kwestią są bowiem zapisy w owej konstytucji dotyczące zasadniczych problemów ustrojowych. Biorąc pod uwagę proweniencję Republiki Serbii, słuszne wydaje się ustalenie, w jakiej mierze udało się ustrojodawcy serbskiemu w projektowaniu nowej przestrzeni politycznej wprowadzić te idee, które powszechnie przyjmuje się za najbardziej typowe zasady państwa demokratycznego. Kolejne pytanie dotyczy modelu ustrojowego zawartego w zapisie tej nowej serbskiej ustawy zasadniczej, a także ustalenia, czy Konstytucja Republiki Serbii z 2006 roku wpisuje się w poczet nowoczesnych ustaw zasadniczych. W tym celu została ona poddana szczegółowej analizie. Każdy niemal jej artykuł, a już na pewno zawarte w niej podstawowe zasady ustrojowe zostały opatrzone komentarzem o charakterze zarówno prawnokonstytucyjnym, jak też politologicznym. Prowadzone badania i rozważania mają bowiem na celu ustalenie, czy współczesny system polityczny Republiki Serbii, wykreowany przez ustawę zasadniczą z 2006 roku, może być efektywny i stabilny i czy dzięki temu będzie mógł być gwarantem stabilizacji i przewidywalności w regionie, który jeszcze do niedawna wzbudzał niepokój z powodu rozgrywających się na jego terenie dramatycznych wydarzeń, rozchwianego systemu zachowań społecznych i chaosu polityczno-gospodarczego. Niekwestionowaną powinnością politologa jest próba odpowiedzi na pytanie, czy istotnie elity polityczne są odpowiedzialne za porządek konstytucyjno-ustrojowy. Doświadczenia bowiem utwierdzają w przekonaniu, że nieostrość aktów prawnych, w tym także konstytucji, będącej nadrzędnym aktem prawnym, niejednokrotnie sprzyja najpierw destrukcji aparatu państwowego, a w następnej kolejności szerzeniu się „spustoszenia” w szeroko ujmowanym systemie politycznym.
(ze Wstępu)