Moje trzy grosze

Moje trzy grosze

Moje trzy grosze to książka pisana „na gorąco”, dlatego raz bawi, niekiedy niepokoi, czasem irytuje, ale też często zmusza do refleksji. Autor po prostu rozmawia z Czytelnikiem, przysiada się do niego, zagaduje. Jego książkę można czytać na wiele sposobów, alinearnie, płynnie przechodząc od jednego wątku do innego. Możemy się z nim zgadzać lub nie, ale nie możemy udawać, że nie słyszymy jego głosu, w którego barwie poznajemy wrażliwość, emocjonalność oraz liczne wymiary racjonalności.
Tytuł całości wiele mówi o komunikacyjnej i kulturowej funkcji działa. Moje trzy grosze jest niczym innym, jak poetyką „wtrącenia się” w nasze różne sprawy. Dla kogoś z nas ważne będzie parzenie kawy, dla kogoś z nas niezwykle istotny okaże się stosunek do zwierząt (Lech Nawrocki upomina się o godność zwierząt! Tak! Proszę zwrócić uwagę na tekst zatytułowany Ładne, małe i szkaradne), dla kogoś niezwykle ważna jest muzyka (i klasyczna, i współczesna, która dla wielu z nas jest już klasyką w nowym rozumieniu), a jeszcze dla kogoś innego ważne jest, by nie potykać się o mielizny stereotypów. Lech Nawrocki do tych – i innych spraw – dodaje swoje trzy grosze.
Wie przy tym, czym ryzykuje.


Z posłowia Marka Kaźmierczaka