Dialektyka oświecenia

Dialektyka oświecenia

Opublikowana po raz pierwszy w 1947 roku a pisana w mrocznym okresie II wojny światowej Dialektyka
oświecenia jest być może pierwszą próbą opisu stanu życia publicznego, w którym „myśl staje się
nieuchronnie towarem a język jego reklamą”. To z niej czerpała większość postmodernistycznych
demaskatorów nowoczesnego rozumu (od Zygmunta Baumana po Michela Foucaulta i Jeana-François
Lyotarda). W zamieszczonych tu filozoficznych szkicach i notatkach znajdziemy bezkompromisową analizę
niechcianych konsekwencji rozwoju nowoczesności i krytykę powstającego w ten sposób społeczeństwa
kultury masowej.
Oświecenie – rozumiane najszerzej jako postęp mysli – zawsze dążyło do tego, by uwolnić człowieka od
strachu i uczynić go panem. Lecz oto w pełni oświecona ziemia stoi pod znakiem triumfującego
nieszczęścia.
fragment książki

O AUTORACH
Max Horkheimer (1895–1973) – z wykształcenia psycholog i filozof, jedna z najważniejszych postaci i
dyrektor frankfurckiego Institut für Sozialforschung. W Polsce ukazały się m.in. Krytyka rozumu
instrumentalnego (2007) oraz Społeczna funkcja filozofii. Wybór pism (1987).
Theodor W. Adorno (1903–1969) – filozof, socjolog i teoretyk muzyki związany ze szkołą frakfurcką i teorią
krytyczną. Po polsku ukazały się m.in. Dialektyka negatywna (1986), Minima moralia (1999).