Widmo rewolucji. Polityka USA wobec Ameryki Południowej 1961-1968
Cywilizacyjne zapóźnienie i niezaspokojone aspiracje znaczących grup ludności w krajach Ameryki Łacińskiej byty w czasach zimnej wojny źródłem narastających napięć społecznych i politycznych. W konsekwencji Ameryka Południowa mogła się stać obszarem ekspansji ideologicznej, a za nią politycznej i gospodarczej ZSRR. Wprawdzie półkula zachodnia stanowiła tradycyjną strefę wpływów Stanów Zjednoczonych i sytuację tę Moskwa zdawała się akceptować, jednak na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nastąpiła zmiana związana ze zwycięstwem rewolucji na Kubie. Ustanowienie w kraju sąsiadującym z USA lewicowego i rewolucyjnego reżimu, który z czasem zadeklarował sojusz z ZSRR, stanowiło najpoważniejsze wyzwanie dla doktryny Monroego, której „śmierć" proklamował radziecki przywódca Nikita Chruszczow. Oznaczało też pogorszenie sytuacji geopolitycznej USA i osłabienie autorytetu tego supermocarstwa w świecie. Strategicznym celem Waszyngtonu stało się zapobieżenie rewolucji latynoamerykańskiej i uniemożliwienie zdobycia przez „komunizm światowy" nowego przyczółka na półkuli zachodniej. Wyzwanie, jakim dla USA była groźba rewolucji w Ameryce Południowej, stało się priorytetem polityki zagranicznej tego kraju.
Wstęp 9
Rozdział 1. Administracje i założenia polityki USA wobec Ameryki Południowej 1961-1968 21
1.1. Architekci polityki USA 21
1.2. Założenia polityki USA wobec Ameryki Południowej 1961-1968 36
Idealiści. Koncepcj e pierwszej połowy lat sześćdziesiątych 36
Doktryna Manna 47
Rozdział 2. Dyplomacja USA i kraje Ameryki Południowej wobec problemu kubańskiego 51
Rozdział 3. USA wobec kubańskiej strategii i ruchów rewolucyjnych w Ameryce Południowej 61
Rozdział 4. Zaangażowanie USA w sprawy wewnętrzne krajów Ameryki Południowej 87
4.1. Argentyna 87
4.2. Chile 99
4.3. Boliwia 108
Rozdział 5. Sojusz dla Postępu 117
Zakończenie 141
Bibliografia 155