Strategie komunikacyjne we współczesnym dyskursie politycznym

Strategie komunikacyjne we współczesnym dyskursie politycznym

Dokonane w publikacji analizy wpisują się w nurt badań komunikacji politycznej, ujętej z perspektywy dyskursywnej interpretacji zachowań językowych. Wybór tej podstawy metodologicznej warunkuje użycie jako punktu wyjścia rozważań nad medialnymi tekstami politycznymi dwóch pojęć: "dyskursu" oraz "strategii". Przyjęta w pracy wieloaspektowa metoda analizy dyskursu umożliwiła wyodrębnienie oraz opis strategii: tekstowych i interakcyjnych, uwarunkowanych czynnikami społecznymi, pragmatycznymi, a także psychicznymi. Pierwszy typ strategii daje podstawę do opisu tematycznej organizacji tekstu, drugi - łączący cechy wypowiedzi i kontekstu - jest odzwierciedleniem kształtu relacji interpersonalnych między "ja" (polityk) a "ty" dziennikarz oraz między "ja" (polityk) a "ty" (polityk). Zawarte w pracy rozważania prowadzą do wniosku, że kształt współczesnego dyskursu politycznego wyznaczają: agonistyka jako naczelna zasada komunikacji, relatywizacja prawdy oraz zacieranie granicy między tym, co publiczne, a tym, co prywatne.