Psychosynteza - Rozdział 12. Opis autorskiego programu

Psychosynteza - Rozdział 12. Opis autorskiego programu

Psychosynteza jest stale nieznaną dziedziną "psychologii całego człowieka", wyrosłą ponad 100 lat temu z psychoanalizy, którą jej twórca, dr Roberto Assagioli miał wprowadzić do Włoch. Wkrótce zauważył, że ta ostatnia rozkłada pacjenta na czynniki pierwsze, nie składając go razem. To stało się inspiracją do zbudowania przez niego "windy" od "piwnicy Freuda" przez "tu i teraz" - do "poddasza" – dla odkrycia wszystkich potencjałów wzrostu, tkwiących w człowieku i odkrywania poczucia kierunku i sensu w życiu (włączając duchowy wymiar). Odtąd została stosowana nie tylko w terapii, ile w edukacji (promocji zdrowia), także w zarządzaniu dla wspierania samorealizacji (za A. Maslowem) i budowaniu wizji „firmy jutra”, stosując ją „u zdrowych”. Autorka, długoletni naukowiec w dziedzinie medycyny, pasjonatka odkrywająca „meandry ludzkiego istnienia”, jego zdrowia i choroby, zetknęła się z psychosyntezą na zajęciach dla menadżerów w 1992 roku. Od tego czasu zgłębiała ją, stosując początkowo na sobie, a potem wprowadzając na różnych szczeblach edukacji jako "edukację do zdrowia". Przez lata wypracowała autorskie programy edukacyjne (pojedyncze i cykliczne), które zastosowała prowadząc warsztaty (wraz z innymi psychosyntetykami z innych krajów) dla licznych grup uczestników, w ramach Stowarzyszenia „Edukacja dla Przyszłości” (1997-2004), zbierając ich ewaluację. Została ona opracowana w niniejszej książce (I wydanie ukazało się w 2005 roku), która jest fascynującym źródłem wiedzy na temat człowieka i jego rozwoju, ukazującym jednocześnie kierunek, także w nauce - do psychologii integralnej. Książka wnosi wiele cennych opisów indywidualnych doświadczeń oraz mądrości życiowej, odkrywanej w trakcie zajęć. Książka polecana jest dla studentów kierunków psychologicznych, medycznych i zarządzania, dla rozwoju osobowego i duchowego, celem równoważenia obydwu wymiarów, także dla rodziców i nauczycieli w wychowaniu, aby „potem nie trzeba było terapii”.