Przestrzeń literacka
Opublikowana po raz pierwszy w roku 1955, Przestrzeń literacka stanowiła przełom w sposobie pisania o literaturze, a także w myśli samego autora. Blanchot, pisząc niezwykle literackim stylem o literaturze, ujmuje ją przede wszystkim jako wyjątkowe wyzwanie dla naszej uwagi. Zgłębia zarówno proces czytania, jak i proces pisania, nieustannie odnosząc oba do problemu czasu, historii, przemijania i śmierci. Jest to nie tyle metodyczna rozprawa akademicka, ile zbiór medytacji nad doświadczeniem literatury, przede wszystkim doświadczeniem lektury dzieł napisanych przez takie postacie jak Mallarmé, Kafka, Rilke czy Hölderlin.
I istotna samotność 9
II w pobliże przestrzeni literackiej 29
doświadczenie Mallarmégo 33
III przestrzeń i wymóg sztuki 47
I dzieło i mowa błądząca 49
II Kafka i wymóg dzieła 57
IV dzieło i przestrzeń śmierci 91
I śmierć możliwa 93
II doświadczenie Igitura 121
III Rilke i wymóg śmierci 137
I poszukiwanie stosownej śmierci 139
II przestrzeń śmierci 153
III przemiana śmierci 170
V natchnienie 189
I zewnętrze, noc 191
II spojrzenie Orfeusza 203
III natchnienie, brak natchnienia 211
VI dzieło i komunikacja 225
I czytanie 227
II komunikacja 237
VII literatura i źródłowe doświadczenie 249
I przyszłość i zagadnienie sztuki 251
II cechy dzieła sztuki 263
III źródłowe doświadczenie 281
aneksy 299
I istotna samotność i samotność w świecie 301
II dwie wersje wyobrażeniowego 305
III sen, noc 319
IV droga Hölderlina 325
posłowie tłumacza 337
indeks nazwisk 347