Dziedzictwo (nie)pamięci. Holocaustowe doświadczenia pisarek drugiego pokolenia - 01 Homo holocaustus, czyli holocaustowe doświadczenia autobiograficzne kobiet
Włoskie szpilki i Szum Magdaleny Tulli, Dziewczynka w czerwonym płaszczyku i inne powieści Romy Ligockiej, Rodzinna historia lęku Agaty Tuszyńskiej oraz Goldi i Frascati Ewy Kuryluk posłużyły autorce do interpretacji kwestii posttraumy kobiet drugiej generacji, które choć nie doświadczyły tragedii II wojny światowej, uraz otrzymały niejako w spadku od swoich matek. Monografia uzupełnia dyskurs o Zagładzie, poszerzając go o analizę twórczości pisarek, dotychczas znajdujących się na marginesie rozważań nad trauma studies w Polsce. Dlaczego polemika na temat
Holocaustu jest tematem tabu? Czym autobiograficzne wyznania prozaiczek różnią się od literackich świadectw pisarzy? Jak prowadzona jest narracja holocaustowa z perspektywy kobiet? Jaką grę toczą w relacji z czytelnikiem? Co i w jaki sposób chcą przedstawić swoimi książkami? Te i inne niezwykle istotne pytania stają się obiektem rozważań autorki Dziedzictwa (nie)pamięci, odsłaniając jednocześnie szczególne cechy pisarstwa kobiet drugiego pokolenia.
Spis treści
Homo holocaustus, czyli holocaustowe doświadczenia autobiograficzne kobiet / 7
„Od czasu do czasu śnili mi się Niemcy”. O Włoskich szpilkach i Szumie Magdaleny Tulli / 33
„Czy mogę o sobie powiedzieć: jestem Żydówką?”. O Rodzinnej historii lęku Agaty Tuszyńskiej / 67
„Wszyscy są blondynami i katolikami, tylko ja jedna jestem czarnowłosą Żydówką”. O Dziewczynce w czerwonym płaszczyku, Tylko ja sama i Dobrym dziecku Romy Ligockiej / 87
„Słowo na »ży« usłyszałam po raz pierwszy w naszym starym przedszkolu koło placu Unii Lubelskiej”. O Goldim… i Frascati… Ewy Kuryluk / 133
Zakończenie, czyli „Co drugi świadek historii to grafoman” / 163
Bibliografia / 177
Indeks osobowy / 189
Summary / 195
Résumé / 197