Dom na Zanzibarze

Dom na Zanzibarze

Kie­dy mia­łam dwa­dzie­ścia lat, by­łam zbyt mło­da, by umieć cie­szyć się chwi­lą. Wy­da­wa­ło mi się, że ży­cie jest nud­ne, że jest udrę­ką bez ce­lu. Na­uczy­łam się do­ce­niać każ­dą chwi­lę, kie­dy sta­łam się doj­rza­łą ko­bie­tą. A sta­łam się nią, gdy za­czę­łam sa­ma so­bie wy­zna­czać ce­le, a nie przyj­mo­wać bier­nie to, co przy­no­sił mi los. Dziś wiem, że nie wol­no mi tyl­ko jed­nej rze­czy: za­wie­sić ży­cia na ha­ku. Wiem, że mu­szę mieć za­wsze sze­ro­ko otwar­te oczy, aby „za­gar­nąć” ni­mi ty­le świa­ta, ile się da. I że brak pie­nię­dzy nie jest prze­szko­dą w speł­nia­niu ma­rzeń – je­śli tyl­ko zda­my so­bie spra­wę, bez ilu rze­czy mo­że­my się obejść. Te­go wszyst­kie­go na­uczy­ła mnie Afry­ka. Tam od­kry­łam sens ży­cia. Po­ję­łam, czym na­praw­dę jest ist­nie­nie czło­wie­ka, kie­dy miesz­ka­łam wśród Ma­sa­jów i gdy sta­łam sa­ma po­śród dzi­kich zwie­rząt. Wte­dy po raz pierw­szy usły­sza­łam swo­je my­śli, któ­rych nie za­głu­szał szum cy­wi­li­za­cji. Jed­nak mo­im prze­zna­cze­niem nie by­ło ży­cie w wio­sce ma­saj­skiej (jak bo­ha­ter­ki Bia­łej Ma­saj­ki) czy na plan­ta­cji ka­wy (jak Ka­ren Bli­xen). Ce­lem mo­jej dro­gi, mo­im do­mem, oka­za­ła się eg­zo­tycz­na wy­spa – Zan­zi­bar. Cho­dząc bo­so nad brze­giem oce­anu, prze­pa­sa­na tyl­ko kan­gą, czu­ję spo­kój i nie­skrę­po­wa­ną wol­ność. Miesz­kam w do­mu z ra­fy i li­ści pal­my. Wiem, jak sma­ku­je praw­dzi­wa mi­łość. Je­stem szczę­śli­wa. Czy był to mój wy­bór, przy­pa­dek prze­zna­cze­nie? Od­po­wiedź na­le­ży do Cie­bie, Czy­tel­ni­ku.